Friday, November 18, 2016

Amma's Lost Home





Amma's lost home : her stolen treasure.

I have been rinsed and soaked

Listening to her stories of lost home.

She has transferred to me

The collective trauma of her generation.

I am carrying it inside like a tree, growing despite my discomfort.

Its branches molested, leaves fallen crumbled and crushed.

Yet the tree is growing.

Despite my reluctance to carry her past

Stories of homeland are entangled and entwined on each leaf of my tree.

I, an extended version of her

Carrying inside me, the silenced voices, suppressed emotions and unanswered questions.

I have greatly inherited from her

The ability to 'hold' her memories of lost home

In the form of a melting pot,

Which burns my hand.

Still, I am holding it tight

Clinging to it like a spider on its web.

Her lost home which I have never seen

Is  part of my existence now.

What am I in store for my unborn children?

Am I going to break the pot or

Pass it onto them to be carried

Generation after generation

Bearing the title "Amma's Lost Home".

-S.Sivaji- 18/11/16, 00.36am

Tuesday, September 29, 2015

Imaginary Homelands : An analysis of fragmented identities



This essay focuses on identity as the central theme in Salman Rushdie’s “Imaginary Homelands” and analyzes how fragmented identities are created and the role of imagination and memory in the creation of these fragmented identities. For this purpose, each of the above mentioned components are considered one by one in order to bring out the fact that how memory and imagination revolve around the fragmented identities that are portrayed in the essay.

Identity is not always definite. It is a pluralistic concept especially in the context of Diasporas. “Perhaps instead of thinking of identity as an already accomplished fact, which the new cultural practices then represent, we should think, instead of identity as a production which is never complete, always in process, and always constituted within, not outside representation” (Hall 222) As Hall rightly points out, identity is a product which is never complete. It changes with time. A person can possess a single identity throughout his/her life time or a multiple identity which is never static. Rushdie presents this conflict in his essay that identity is a complex phenomenon. In many cases identity becomes problematic and questionable. Rushdie himself embodies multiple identities; Indian Muslim, Indian Migrant in Pakistan, British Indian – Pakistani and after the publication of his novel Satanic Verses a ‘Traitor’ of Islam. As a result he has to deal with otherness that excludes him from a community that he believes he belongs to. His identity as a Muslim was severely questioned and criticized. He was considered as an “other” among the Muslim communities. This becomes an example of Hall’s statement that “Diaspora identities are… constantly producing and reproducing themselves through transformation and difference” (235)

Identity is never a completed entity and “the fully unified, completed, secure and coherent identity is a fantasy.” (Hall 4) Possessing a completed identity in a changing world is impossible. If we are bound with the idea that we have a complete identity, it is only a comforting story that we have about ourselves (Hall 5). Rushdie clearly portrays the fact that identity is always fragmented and how we deal with fragmented identity gives us platform to express ourselves. Rushdie says that even though identity is both plural and partial, “it is not an infertile territory for a writer to occupy” (15). He enhances the idea that multiple identities give a space for the emigrant writer to rehearse the performance of his/her writing at different levels. The words “Indian” and “Indianness”, especially for the Indian writers in England are contradictory subjects. Rushdie says that these Indian writers in England are “by no means all the same type of animal” (16) as they bear plural identities. In the case of Rushdie he is an Indian, Pakistani and British Indian. According to Rushdie migrants are “translated men” (17). The comparison between migrants and translation is very apt and unique. Translation is a complex process. In a translation there is room for many a deduction and production. So when migrants are considered as translated men, it signifies that they have been patterned through the production of new identities and the deduction of many other forms. Rushdie poses many questions that directly question the notion of identity. “What does it mean to be Indian, outside India?”(17), “Whom one is writing for?” (17). Rushdie “never had a reader in mind” (19). He has “ideas, people, events, shapes” and he “writes for those things” (19). If a migrant writer confines his/her writing to the community that he/she belongs to, it will raise many questions among the readers like ‘who are they to write about us?’, ‘what right do they have to write about a country that they left and migrated to another?’. Therefore migrant writers who possess multiple identities are obliged to answer many questions and face many challenges and struggles.

Let me introduce the role of imagination in the creation of fragmented identities. Migrant writers are always haunted by some sense of loss and the longing to look back. But Rushdie says that the unavoidable reality tells them that they will create imaginary homelands. Not exactly what they lost. As such, imagination is like the root of their thoughts and from which comes the imagined fictions, cities and villages. But for the reader, these imagined fictional villages and cities act as a bridge that connects the writer and the past that he/she had lost. R.K Narayan writes in his introduction to the book Malgudi Days that he was often curiously questioned by his readers about Malgudi, its whereabouts, people and culture. Although “University of Chicago Press has published a literary atlas with a map of India indicating the location of Malgudi”(Narayan 8), R.K says that “all I can say is that it is imaginary and not to be found on any map” (8). The truth is that Malgudi is a fictional village created by R.K. Narayan to situate his novels and short stories. So, in this case, the creation of an imaginary land becomes reality in the readers’ mind. Likewise, the fact that migrant writers create Imaginary Homelands is indeed powerful that it acts as a connecting point between the reader and the writer. Rushdie justifies his claim that migrant writers create imaginary homelands by establishing the fact that “my India was just that: ‘my’ India, a version and no more than one version of all the hundreds of millions of possible versions” (10). I agree with his point because the stories we have about our country completely differ from the ones others have.  For instance, the view of Sri Lanka from a Sinhala Buddhist will be completely different from a Muslim or a Tamil. It is ‘we’ who determine what kind of stories we have about our homeland. The power of imagination is best portrayed by Benedict Anderson in his lines that “communities are to be distinguished, not by their falsity/genuineness, but by the style in which they are imagined” (49). Enoch Powell also brings about the same idea that “the life of nations no less than that of men is lived largely in the imagination.” (50) Thus, the fact that imagination and identity are interconnected is strengthened according to Benedict Anderson and Enoch Powell.

In his essay Rushdie talks about memory and its function in the creation of a fragmented identity. The essay begins with a reference to an old photograph. The photograph takes him back to a past that he has lost. This photograph is a piece of memory that clings on to him till now. It serves as a path that connects his present and past, a path that leads him to his lost past. However in the case of Adib Khan, a Bangladeshi Australian immigrant writer, the role of a photograph is different. Soon after his visit to his homeland - Bangladesh, “he removed from his Melbourne flat an old photograph of Dhaka as it was no longer real – Dhaka had changed unrecognizably in his absence” (Lokuge 48) Khan is impelled to remove the photograph because it no longer represents his past and connects him to his homeland. Although Rushdie expresses the idea that past is a lost home and the stories that migrant writers create about their homelands are imaginary ones, the photograph of his homeland takes him back to his good old days. Even though Bombay is clearly changed, he does not feel to throw away a piece of reminiscent that connects his present and the past that he had lost. It reflects his strong connection with his (lost) homeland. Rushdie feels that his present is foreign and the past is a lost home. “It is my present that is foreign and that the past is home, albeit a lost home in a lost city in the mists of lost time” (9). The memory that he associates with his past is very close to his heart. Whereas he refers to his present as ‘foreign’. This foreignness indicates his life in Britain as an ‘other’ who is lost in his own past and his memories about his past reflect his problematic identity. He feels foreign in Britain. His identity as a British Indian becomes problematic when it gives him the feeling of foreignness.

The memories that Rushdie recalls are also in fragmented forms. Rushdie says that in Midnight’s Children the narrator Saleem’s mistakes “are the mistakes of a fallible memory compounded by quirks of character and of circumstance” (10). This fallible memory of Saleem makes him a narrator who is not reliable and that leads to questions regarding his identity. The novel Midnight’s Children was born when he visited his home in Bombay. It is like a flower bloomed from the seeds of the past.

The significantly beautiful metaphor Rushdie employs to connect his fragmented memory is a broken mirror. Broken mirror gives us many reflections of an object unlike the unflawed one which gives only one. In this way, Rushdie’s metaphor of a broken mirror to fragmented memory works really well. “The broken glass is not merely a mirror of nostalgia. It is also, I believe, a useful tool with which to work in the present” (12). Rushdie’s words reveal the fact that the employment of fragmented memories allows us to recreate and modify our present in an effective way. Albeit the memory is fragmented, he remembers many details about the Bombay of 1950s. He remembers the “clothes people worn”, “school scenes”, “Bombay dialogue verbatim”, “advertisements”, “film posters”, “tooth – paste adds for Binaca and for Kolynos” (11) and so on. These are all powerful examples of a fragmented memory. Even though Rushdie left his country long ago, his memory in fragments brings him back even the tiniest details of Bombay that relished him when he was a small boy. Sometimes, even a person who was born and lived in Bombay during his/her entire lifetime may not remember the tiniest details that Rushdie remembers. Therefore the fact that broken mirror is sometimes powerful than the unflawed one is proven true by Rushdie’s recollections and reminiscences of the past.

Rushdie supports his point with Milan Kundera’s words that “the struggle of man against power is the struggle of memory against forgetting” (14). My point here is the connection between fragmented memories and fragmented identity. Rushdie’s fragmented memories reflect his identity which is fragmented. The memories in fragments play a major part in the creation of an identity that is also fragmented. However, the memories in fragments also act as a tool to create and recreate the present.

From the above analysis, it is obvious that fragmented memories play a significant role as if they act as the strong base for the creativity of the migrant writers. However writers’ powerful imagination builds it up into a complete whole. Even though the creation is a complete whole it reflects past memories, present imagination and thus fragmented identities. Migrant writers are constantly patterned and shaped through the complexity of identity, powerful imagination and the fragmented memories. These forms in fragments open up a vast space for the migrant writers to portray their constant struggles and battles to overcome the problems that they face regarding the fragmented and problematic identities that they possess.  I would like to conclude that in his nostalgic and powerful essay “Imaginary Homelands”, Rushdie portrays the fact that ‘Identity’, which is fragmented, pluralistic, complex, a production which is never complete and always in process is constantly crafted and re- crafted through the powerful imagination and the memories in fragments.

  
Works Cited
Anderson, Benedict. Imagined Communities: Reflections on the Origins and Spread of Nationalism. London: Verso, 1983.
Hall, Stuart. Held, David. Hubert, Don. and Thompson Kenneth, ed. Modernity An Introduction to Modern Societies. London: Polity Press, 1995.
Hall, Stuart. “Cultural Identity and Diaspora.”. Identity : Community, Culture, Difference. Ed. Rutherford, Jonathan. London: Lawrence & Wishart, 1990.
Lokuge, Chandani. “Re – visiting the Homeland: Philosophical and Aesthetic Dimensions in Abid Khan’s Spiral road”. Asiatic 2 (2008): 48-57.
Narayan,R.K. Malgudi days.Chennai: Indian Thought Publications, 2011.
Rushdie, Salman. “Imaginary Homelands”.  Imaginary Homelands: Essays and Criticism London: Vintage, 2010.


Other References
Cook, Rufus. “Place and Displacement in Salman Rushdie’s work”. World Literature Today. 68 (1994): 23-28.
Sharma, Shailija. “Salman Rushdie: The Ambivalence of Migrancy”. Twentieth Century Literature. 47 (2001): 596-618.






    
      


Friday, July 31, 2015

தொலைதுார கனவுகளும் தொலைத்துவிட்ட நிஜங்களும்



இன்னும் இரண்டே நாட்கள் அந்நிய தேசத்தைவிட்டு அவள் தன் தாய்நாட்டை அடைவதற்கு. இருபது வருடங்கள் கழித்து அவள் தன் சொந்த மண்ணில் கால்வைக்கப் போகிறாள். யுத்தத்தின் கொடூரத்தில் தன் மண்ணைவிட்டு துரத்தப்பட்டாள். அந்நிய நாட்டில் தஞ்சம் புகுந்தாள். இன்று மறுபடியும் தன் தாய்நாட்டை நோக்கி விரைகின்றாள்.

செல்லும் வழியெங்கும் அழகிய நாட்களின் நினைவுத்துாறல்கள். வயற்கரை வரம்பில் தோழிகளோடு அவள். பள்ளிப்பருவ நினைவலைகள் நெஞ்சில் துள்ளி விளையாட, மீண்டும் ஓர் பட்டாம்பூச்சியாய் உருமாறியதாக உணர்கிறாள்.  முற்றத்து எட்டுப்பெட்டி  விளையாட்டில் முழங்காலில் ஏற்பட்ட காயங்கள், அதை மறைப்பதற்காகவே  முழுப்பாவாடை அணிந்தாள் . யாருக்கும் தெரியாமல் மாரிகாலத்து மாங்காய்களை களவாக தின்றது, பின் காய்ச்சலினால் அவதிப்பட்டது என அவளது நினைவுப்  பெட்டகத்தின் கதவு தானாகத் திறந்து கொண்டது.

எங்கள் தேசத்தை அடைந்துவிட்டோம் என பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் கூறக்கேட்டாள். 'ஐயோ இதுவல்ல என் தேசம்' என கதறவேண்டும் போலிருந்தது அவளுக்கு. அவள் கண்முன்னே தெரிந்தனவெல்லாம் பற்றைகளும் காடுகளும் தான் . 'நான் வாழ்ந்த வீடு எங்கே? அது இருந்த அடையாளமே இல்லாமல் போய்விட்டதே என ஏங்கினாள்'. தொலைவில் தெரிந்த ஓர் வேப்பமரத்தை நோக்கி விரைந்தாள். அது அவளுடைய முற்றத்தில் நிழல் பரப்பிய அவர்களுடைய சொத்து. அவளுடைய அப்பாவின்  இராசியான மரமும் கூட. அவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்கையை நினைவு கூற இன்று மீதமிருப்பது இந்த வேப்பமரம் மட்டும்தான்.

எப்போது இங்கு வருவேன் என ஏங்கிய அவள் இதயம்  இன்று எதற்காக இங்கு வந்தாய் என அவளையே திட்டியது. தொலைதூர கனவுகளும், தொலைத்துவிட்ட நிஜங்களும் தோழமைக்கு யாருமில்லை என உணர்த்தின. வலிகளுக்கும் ரணங்களுக்கும் பழக்கப்பட்டவள் அவள். வலிகளைச்  சுமந்தவண்ணம் விடைதெரியா வினாக்களுடன் மீண்டும் விரைந்தாள் அந்நியதேசம் நோக்கி..........  

 © Saambavi Sivaji   

Wednesday, April 30, 2014

மலர்களின் நடுவே மலர்ந்துள்ள மகளிர் கல்லுாரி

(Published in "The Uduvil Magazine - Harriet Winslow Number")



இயற்கை அன்னையின் கொடைகளில் ஒன்றான உடுவில் மகளிர் கல்லூரி, இன்று தனது 190 வது ஆண்டில் காலடி பதிக்கின்றது. உடுவிலின் சிறப்பம்சமே இங்கு காணப்படும் பச்சைப்பசேலென்ற மரங்களும் பூக்களும் தான். உடுவில் ஒரு அழகிய பூக்களின் சாம்ராச்சியம். ஒவ்வொரு மரங்களும் நாம் கடந்து வந்த நாட்களை நினைவூட்டும் ஞாபகச்சின்னங்கள். உடுவிலிற்குள் காலடி எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொருவர் மனதையும் இனம்புரியாத சந்தோஷம் வருடிச்செல்லும். பாடசாலை வாயிலை அடைந்தவுடன், வந்தாரை வரவேற்பதுபோல் நீண்டு வளர்ந்த அசோக மரங்களின் அணிவகுப்பை காணலாம்.

எமது அலுவலகத்திற்கு முன்னாலும், உயர்தர வகுப்புகளுக்குச் செல்லும் நடைபாதையிலும் காணப்படும் "Flame Of The Forest " என ஆங்கிலத்தில் வர்ணிக்கப்படும் வாகை மரம் மே,ஜூன் மாதங்களில் பூத்துக்குலுங்கும் அழகே தனி. சிவப்பு நிறப்பூக்கள் மரம் முழுவதையும் தழுவிய வண்ணம் காணப்படும். ஏனைய நாட்களில் வெறுமையாகக் காணப்படும் இம்மரத்தைப் பூக்களோடு பார்கின்றபோது பார்ப்பவர்களைப் பிரம்மிக்கவைக்கும்.




அடுத்ததாக எங்களுடைய பாடசாலையின் ஆரம்பமான “Mission House” இன் முன்பாகக் காணப்படும் பூந்தோட்டம் பலவகைப் பூக்களையும் செடிகளையும் தன்னகத்தே கொண்டு மிடுக்குடனும் எழிலுடனும் காணப்படுகின்றது. காலைப்பொழுதின் அழகை மேலும் மேருகூட்டுவன இந்தப்பூக்களும் செடிகளும் தான். இத்தோட்டதிற்குள் நுழைந்தவுடன், ஏதோ தாவரவியல் பூங்காவிற்குள் நுழைந்துவிட்டோமோ என எண்ணத்தோன்றுமளவிற்கு அரிய பூக்களும் செடிகளும் அழகாக தோட்டத்தை அலங்கரிக்கின்றன. பல வகைகளிலும் நிறங்களிலும் பூத்துக்குலுங்கும் செவ்வரத்தை, தோட்டத்தின் எழிலை மேலும் மெருகூட்டும் ரோஜாப்பூக்கள், வெள்ளை நிற ஆடையைப்போர்த்தியிருப்பது போன்ற தேமாப்பூக்கள், மரம் முழுவதிலும் படர்ந்து காணப்படும். “Mission House” இற்குள் செல்லும் வாயிலை அலங்கரிக்கும் போகன்வில்லா, றம்புட்டான் பூ என எல்லோராலும் அழைக்கப்படும் சிவப்பு நிறப்பூக்கள், இவை மட்டுமல்ல, இங்கிருக்கும் பூக்களின் அட்டவணை மிகவும் நீளமானது. மே மாதத்தில் மட்டும் வந்து மறையும் “may flower” எங்கள் மாணவிகள் மீது கொண்ட காதலால் உடுவிலில் மட்டும் ஜூலை வரை காத்திருப்பதைக் காணலாம். பல நிறங்களில் “corn flowers”, “lily” அந்தூரியம் என அட்டவணை நீண்டு கொண்டே செல்கின்றது.


அன்றலர்ந்த இந்தப் பூக்களுக்கும் nursery நோக்கி வரும் பிஞ்சு முகங்களுக்கும் இடையில் பெரிய வேறுபாடொன்றும் இல்லை.

இங்கு பூக்கள் மட்டுமல்ல பலவகையான குரோட்டன் வகைகளும் காணப்படுகின்றன.என்றுமே பச்சைப்பசேலென்று காணப்படும் "Ever green" செடியைப்பற்றி கட்டாயம் குறிப்பிட வேண்டும். "Building guard" என அழைக்கப்படும் குரோட்டன் தோட்டத்தின் காவலாளிகள் போல இரு மருங்கிலும் காணப்படுகின்றன. ஆனைக்கோரை வகைகளும், தம்போஜியா செடிகளும் ஏராளமாகக் காணப்படுகின்றன. தம்போஜியா செடியின் நாவல் நிறப்பூக்கள் அழகிற்கு மேலும் அழகு சேர்ப்பன.

பாடசாலையின் "Jubilee hall "இற்கு முன்னால் காணப்படும் மகிழமரம் மிகப்பழமையான ஒரு சொத்து. ஏறத்தாள 1880 களிலேயே இம்மரம் பாடசாலையில் காணப்பட்டமைக்கான சான்றுகள் காணப்படுகின்றன. 1880ம் ஆண்டு எடுக்கப்பட்ட ஆசிரிய-மாணவிகள் புகைப்படத்தில் நீங்கள் இந்த மரத்தைக் காணலாம்.


பனை வகைகளில் அரிதான கிளைவைத்த மடுப்பனை கூட எமது பாடசாலயில் காணப்படுகின்றது.

அடுத்து எமது முன்னாள் அதிபர் திருமதி சரஸ்வதி சோமசுந்தரம் ஞாபகார்த்த கணணி ஆய்வுகூடத்திற்கு முன்னால் காணப்படும் மகிழ மரத்தைப் பற்றி ஆராய்வோம். இம்மரத்திற்குப் பின்னால் பல சுவையான சம்பவங்கள் காணப்படுகின்றன. இம்மரம் பூத்துக்குலுங்கும் காலம் பங்குனி சித்திரை மாதங்களே. இக்காலத்தில் இம்மரத்தைப் பார்த்தால் தங்கத்தால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருப்பது போல் மஞ்சள் பூக்கள் மரத்தை அலங்கரித்துக்காணப்படும். மரத்தை மட்டுமல்ல நிலத்திலும் கூட மஞ்சள் கம்பளம் விரிக்கப்பட்டிருக்கும். சரி அந்த சுவையான சம்பவத்திற்கு வருவோம். மாணவிகள் யாசகம் கேட்போரைப் போல் மரத்திற்கு கீழே நின்று கைகளை நீட்டி பூக்களிற்காக யாசிப்பார். மேலிருந்து விழும் பூக்களை போட்டி போட்டு கைகளில் ஏந்திக்கொள்வர். ஒவ்வொருவர் மனதிலும் ஏதாவதொரு விருப்பத்தை வைத்துக்கொண்டு பூக்களை ஏந்துவர். ஒருவர் ஏழு பூக்களை ஏந்தினால் அவர்களுடைய விருப்பம் நிறைவேறும் என்பது மாணவிகளின் நம்பிக்கை. ஏழு பூக்களை ஏந்துவதற்காக மணிக்கணக்காக காத்திருப்பர்.




பங்குனி சித்திரை மாதங்களில் தான் முதலாம் தவணைப் பரீட்சைகள் நடைபெறும். அனேகமாக மாணவிகளின் வேண்டுதல்கள் எல்லாம் பரீட்சைகளில் அதிக புள்ளிகளைப் பெற வேண்டும் என்பதாகவே இருக்கும். இந்நிகழ்வை இது ஒரு தொடர்கதை எனக்குறிப்பிடலாம். ஒவ்வொரு வருடமும் இந்த நிகழ்ச்சி தவறாது நடைபெறும்.

நிறைவாக நாங்கள் பார்க்க இருப்பது, பாடசாலை மைதானத்தில் காணப்படும் நாவல் மரத்தைப் பற்றி. இங்கு காணப்படும் பழமையான மரங்களில் இதுவும் ஒன்று. நாவல் மர அடிவாரம் அனைவருக்கும் பிடித்தமான ஒரு இடம். சிறுவர்கள் முதல் உயர்தர மாணவிகள் வரை இங்கு தான் பிரசன்னமாகியிருப்பர்.

எமது விடுதி மாணவிகளுக்குப் பிடித்தமான மரங்களில் இந்த நாவல் மரமும் ஒன்று. மாலை வேளைகளில் நாவற் பழங்களைக் களவாடுவது இவர்களின் வழக்கம். அக்காலத்தில் மாணவிகளைக் கவனிப்பதற்காகத் தாதி ஒருவர் நியமிக்கப்பட்டிருந்தார். அனைவரும் அவரை ”சின்னப்பிள்ளை அக்கா” என அழைத்தனர். விடுதி மாணவிகள் அளவுக்கதிகமாக நாவற் பழங்களை உட்கொண்டதும் சின்னப்பிள்ளை அக்காவினால் ”quinine” மருந்து வழங்கப்பட்டதும் அனைவரும் அறிந்த ஒரு விடயம்.

உடுவில் மகளிர் கல்லூரி எனும் அழகு ராணியை மெருகூட்டும் அம்சங்களில் எங்கள் பூமரச்சாம்ராசியதிற்கு நிறையவே பங்குண்டு.

"To you who knew the joys of Uduvil, remembrance is sweet: You have picked flowers from the garden in all their gay colours and caught the scent of jasmine; you've laughed with the little pink lilies as they sprang forth after the first rain; you've wandered along the garden paths in the evening twilight. Thank God for Uduvil flowers!"
- Ms Lulu Bookwalter, 1950 -



© Saambavi Sivaji