தொலைதுார கனவுகளும் தொலைத்துவிட்ட நிஜங்களும்



இன்னும் இரண்டே நாட்கள் அந்நிய தேசத்தைவிட்டு அவள் தன் தாய்நாட்டை அடைவதற்கு. இருபது வருடங்கள் கழித்து அவள் தன் சொந்த மண்ணில் கால்வைக்கப் போகிறாள். யுத்தத்தின் கொடூரத்தில் தன் மண்ணைவிட்டு துரத்தப்பட்டாள். அந்நிய நாட்டில் தஞ்சம் புகுந்தாள். இன்று மறுபடியும் தன் தாய்நாட்டை நோக்கி விரைகின்றாள்.

செல்லும் வழியெங்கும் அழகிய நாட்களின் நினைவுத்துாறல்கள். வயற்கரை வரம்பில் தோழிகளோடு அவள். பள்ளிப்பருவ நினைவலைகள் நெஞ்சில் துள்ளி விளையாட, மீண்டும் ஓர் பட்டாம்பூச்சியாய் உருமாறியதாக உணர்கிறாள்.  முற்றத்து எட்டுப்பெட்டி  விளையாட்டில் முழங்காலில் ஏற்பட்ட காயங்கள், அதை மறைப்பதற்காகவே  முழுப்பாவாடை அணிந்தாள் . யாருக்கும் தெரியாமல் மாரிகாலத்து மாங்காய்களை களவாக தின்றது, பின் காய்ச்சலினால் அவதிப்பட்டது என அவளது நினைவுப்  பெட்டகத்தின் கதவு தானாகத் திறந்து கொண்டது.

எங்கள் தேசத்தை அடைந்துவிட்டோம் என பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் கூறக்கேட்டாள். 'ஐயோ இதுவல்ல என் தேசம்' என கதறவேண்டும் போலிருந்தது அவளுக்கு. அவள் கண்முன்னே தெரிந்தனவெல்லாம் பற்றைகளும் காடுகளும் தான் . 'நான் வாழ்ந்த வீடு எங்கே? அது இருந்த அடையாளமே இல்லாமல் போய்விட்டதே என ஏங்கினாள்'. தொலைவில் தெரிந்த ஓர் வேப்பமரத்தை நோக்கி விரைந்தாள். அது அவளுடைய முற்றத்தில் நிழல் பரப்பிய அவர்களுடைய சொத்து. அவளுடைய அப்பாவின்  இராசியான மரமும் கூட. அவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்கையை நினைவு கூற இன்று மீதமிருப்பது இந்த வேப்பமரம் மட்டும்தான்.

எப்போது இங்கு வருவேன் என ஏங்கிய அவள் இதயம்  இன்று எதற்காக இங்கு வந்தாய் என அவளையே திட்டியது. தொலைதூர கனவுகளும், தொலைத்துவிட்ட நிஜங்களும் தோழமைக்கு யாருமில்லை என உணர்த்தின. வலிகளுக்கும் ரணங்களுக்கும் பழக்கப்பட்டவள் அவள். வலிகளைச்  சுமந்தவண்ணம் விடைதெரியா வினாக்களுடன் மீண்டும் விரைந்தாள் அந்நியதேசம் நோக்கி..........  

     
 © Saambavi Sivaji   

நான் வரைந்த இச்சிறுகதையானது அண்மையில் நடந்த ஒரு உண்மைச் சம்பவத்தின் அடிப்படையில் எழுந்தது.

kaf;fk;

 ஓா் அழகிய காலைப்பொழுது எங்கு பார்த்தாலும் குதுாகலம் கும்மாளம். மங்கலகரமான வாத்திய இசை முழங்க அந்த திருமண நிகழ்வு களைகட்டியிருந்தது. அனைவரும் மாப்பிள்ளையின் வரவிற்காக வழிமேல் விழிவைத்துக் காத்திருந்தனா். தொலைவில் ஒரு பெரியவரின் குரல் ' மாப்பிள்ளை வந்திட்டார்'. மாப்பிள்ளையை வரவேற்க ஆரத்தியுடன் தயாராகினா் பெண்வீட்டார். திருமண நிகழ்வின் மொத்தக் கட்டுப்பாடும் வீடியோ எடுப்பவா்களின் கையில்.ஆரத்தியெடுக்கத் தயாரானவா்களையும் அவா்கள் விட்டபாடில்லை. ஒருவாறாக மாப்பிள்ளை மண்டபத்தின் வாயிலை அடைந்துவிட்டார். மூன்றுமுறை ஆரத்தி எடுப்பது இந்துக்களின் பண்பாடு. முதல் சுற்று, இரண்டாம் சுற்று, இறுதியாக ஆரத்தித்தட்டத்தை சுற்றும் போது மாப்பிள்ளை தலை சுற்றி தரைமேல்.

மணப்பெண்ணின் தாயார் தன் மகளின் வாழ்க்கையே தொலைந்து விட்டது என எண்ணி பலத்த ஓலமிட்டார். திருமணத்தைக் காண வந்தோர் ஈ மொய்ப்பது போல மாப்பிள்ளையை மொய்க்கத்தொடங்கினா். அங்கிருந்த புத்திஜீவிகள் சிலா் அனைவரையும் சற்று விலகும் படி கூறி ஒருவாறாக ஒரு ‘ lemon juice ' இன் உதவியுடன் மாப்பிள்ளையை எழ வைத்தனா்.

மீண்டும் சடங்குகள் சம்பிரதாயங்கள் களைகட்டத்தொடங்கின. தாலி கட்டும் படலமும் இனிதே நிறைவேறியது.

மாப்பிள்ளையின் மயக்கம் தொடர்பாக கூட்டத்திலிருந்தோர் பலவாறாக கவி பாடினா்.

‘ மாப்பிள்ளை Heart patient ஆம்'
'வருத்தக்காறப்பெடியன இந்தப்பிள்ளைக்கு கட்டிவச்சிருக்கினம்'

இன்னும் பல பல காரணங்கள்..................

மாப்பிள்ளை மயக்கம் போட்டு விழுந்ததற்கான உண்மையான காரணத்தை யாரும் சொன்னபாடில்லை. ஆகவே நான் சொல்கிறேன்.
திருமணநாளன்று மணமகனும் மணமகளும் விரதமிருந்து அனைத்து சம்பிரதாயங்களும் முடிந்த பின்னர் முதலாவதாக இருவரும் இணைந்து உணவருந்துவது தான் நமது சம்பிரதாயம்.

பாவம் மாப்பிள்ளை!!!!!!!! விரதத்தைப்பற்றி முன்னொருபோதும் அறியாதவா். திருமண வேலைகளை இரவிரவாக கண்விழித்துச் செய்திருக்கிறார். மறுநாள் அதிகாலையில் அவரை விறைக்கும் நீரில் குளிப்பாட்டியிருக்கின்றனா். வீடியோக்காரர்கள் படம் பிடிப்பதற்காகவே மிகவும் ஆறுதலாக மாப்பிள்ளைக்கு அபிசேகம் செய்திருக்கிறார்கள் பெரியோ்கள்.

காலைச்சாப்பாடு இல்லை, தலையில் தண்ணீா், போதிய நித்திரையில்லை. மாப்பிள்ளை மயக்கம் போட்டு விழுவார்தானே.

சடங்குகளும் சம்பிரதாயங்களும் மனிதனால் உருவாக்கப்பட்டவை. மனிதவாழ்விற்கு அவசியமானவை. ஆனால் அவை மனிதனையே கட்டுப்படுத்துகின்றபோது விளைவுகள் விபரீதமாகலாம்.

All Rights Reserved © Saambavi Sivaji  

Uduvil Girls' College - 188 Years Of Glory

Sweet Memories

Sweet Memories

 I stepped into the premises

 My tiny hand clung in my mother’s

 Looking strangely at the huge blocks and lovely gardens

 Looking at the motto “The Truth Shall Make you Free”,

 Which symbolizes the spirit of American missionaries,

 Not knowing what it really means.

I stepped into the play school

Looking anxiously

At the two little girls

Playing a green ball.

I was invited! Oh the happy moments, mutual smiles

Lovely joining not knowing the little ones will be my pals forever.

Not realizing the smooth transformation that was taking place

From my mother’s care into the world of fun and joy.

I then saw a smart tall woman at the piano

Her eyes were gleaming behind her spectacles

She smiled at me and I smiled back

Not knowing I’ll become her admirer.

Sweet days passed

New friends, new lessons, new blossoms!

Happiness and bitterness, crying and laughter

Chatting and cheating, quarrels and jokes

Cherished me and nourished me day by day.

New changes, New faces

A new woman as our principal

Her word never hurts

Her smile stole our hearts.

Years passed swiftly

Meetings and performances

Exams and excursions

Cheers and changes.

The happiness didn’t last long

As an unknown storm attacked in 09.

Bravely faced the challenges

Wisely chased the evils

Spring came back

Filled our hearts with joy.

Sweet memories gently flow

Now I gather and collect the treasure

The victories, the losses

The proud times

The moments of tears

Taught me tolerance

Gave me strength.

Sixteen long years of happiness

Is going to end……….

My school, my love, my almamater,

The pride of the nation

American donation

The  history of women’s education.

The pinnacle of eminence

Again the moment of transformation

But this time from the lap of my almamater back to the society

Parting is difficult

Feelings are strong

But one thing I firmly believe

“The truth shall make me free"

All Rights Reserved © Saambavi Sivaji  

A Wait That Never Ends

Waiting – a part of my life style.

 

A monster that swallows my precious time ignoring my very being.

 

A deeply rooted parasite

 

Which grows in me despite my hatred.

 

 

 

During my childhood,

 

Years of fearful longing to see the outside world.

 

A search in the darkness

 

To see a glimpse of sunlight.

 

Waiting-for the arrival of the ship

 

With text books, clothing and even the basic needs.

 

Long hours of waiting for electricity

 

Waiting for the curfew to be lifted out.

 

 

 

Sleepless nights of hard work

 

With endless prayers to God.

 

While waiting for this countless pains to overcome

 

Suddenly transformed me into adulthood.

 

 

 

Despairingly waiting to crawl out

 

from the ‘Z score’ bottle neck.

 

Waiting until the race is over,

 

Is it only to reach the space of injustice?

 

 

 

 

 

Solution to rejoice? the cause for deception

 

And mourning identified?

 

I looked up with hope

 

A strong hope to get rid of this nasty monster.

 

God for my annoyance the ugly monster is sitting beside me very closely

 

Grins at me with his dirty teeth and tells

 

‘ Give me time until the universities reopen.’

 

 

 

Decades of waiting lie in smithereens

 

No one to pick up the pieces.

 

When will this thirst ever be quenched?

 

No answer from anywhere.

 

(This poem was read at the American Center for the Open Mic Competitive Poetry Slam)

All Rights Reserved © Saambavi Sivaji